بوی قهرمانی در حذف فرانسه

 آلمان از همان روز نخست یورو 2016 مدعی جدی قهرمانی به حساب می‌آمد و اصلا برای کسب جام به فرانسه رفته بود پس باختن در نیمه نهایی برای این مجموعه که به‌عنوان قهرمان جهان پا به مسابقات گذاشته بود یک جور ناکامی به حساب می‌آید.

واقعیت این است که تیم لوو در عین شایستگی و برتری فوتبالی تمام و کمال بر میزبانش شکست خورد و از رسیدن به بازی نهایی باز ماند اما در پس این خرده ناکامی دوستداران منشافت را حداقل تا دو سال دیگر برای قهرمانی جهان امیدوار نگه خواهد داشت و دنبال خود می‌کشاند.

آلمان با مشکلات زیادی پا به مسابقه نیمه نهایی گذاشت. لوو سه بازیکن اصلی‌اش را بعد از ماراتن سنگین با ایتالیا از دست داد اما با وجود تغییرات اجباری در مصاف با میزبان تا بن دندان مسلح تیم برتر میدان بود. آمار و ارقام بازی چه در میزان مالکیت توپ و چه در تعداد پاس و خلق موقعیت از این برتری حکایت داشت ضمن اینکه با چشم غیر مسلح و نگاه عامیانه فوتبالی هم می‌شد تشخیص داد در این میدان تیم سفید فوتبال برتر و کامل تری ایفا می‌کند و نسبت به حریفش تیم بهتری است.

با وجود این برتری اما آلمان به گل نرسید و در ادامه با اعلام پنالتی خنده دار داور ایتالیایی و بعد مصدومیت بواتنگ و اشتباه مشترک کیمیش- موصطفی – نویر گل دوم را خورد و با بدشانسی از رسیدن به گل باز ماند تا از رسیدن به فینال محروم شود.

آلمان تا حدود زیادی شاکله تیم جام جهانی‌اش را برای این مسابقات حفظ و البته در ادامه پروسه جوانگرایی چند چهره جوان را وارد کورس رقابت با ستاره‌هایش کرده بود.

با وجود این و در نظر گرفتن بدشانسی‌ها و اتفاقات باید اذعان کرد که آنها برای قهرمانی در یورو چیزهایی کم داشتند و نشانه‌های این نقصان درست در گردنه اصلی رسیدن به قله بروز کرد. لوو برای بردن جام اروپا به یک مهاجم گلزن تمام‌کننده و البته مدافعان کناری همه چیز تمام نیاز داشت. یعنی همان میرو کلوزه و فیلیپ لامی که در جام جهانی از جمله بهترین‌ها بودند.

 دقت کنید که در همین بازی فرانسه مولر در پست مهاجم نوک کارایی لازم را نداشت و کیمیش جوان در پست دفاع راست اشتباهی نابخشودنی مرتکب شد تا کار تیمش برای جبران دشوارتر شود.

آلمان در طول تورنمنت از فقدان مهاجم گلزن رنج می‌برد و بعد از ناکارآمدی ماریو گوتزه در سیستم 9 کاذب، ماریو گومز تا حدودی انتظارات را برآورده کرد که با مصدومیت او در بازی با ایتالیا باز هم شرایط به روزهای مرحله مقدماتی و دو بازی نخست برگشت که موقعیت‌ها ساخته اما به نتیجه نمی‌رسید. حالا شاید از امروز رسانه‌های آلمانی به خاطر نبردن یکی دو مهاجم نوک دیگر به فرانسه مثل مکس کروزه یا کوین فولاند از لوو ایراد بگیرند و او را به دنبال یافتن مهاجم ششدانگی برای جام جهانی ترغیب کنند – هر چند یوگی به تمام نداشته‌هایش بیشتر از هرکسی وقوف دارد - اما واقعیت این است که حداقل در دیدار نیمه نهایی شانس هم یار منشافت نبود وگرنه مولر بازیکن گلزنی نیست و همه از کیفیت واقعی گوتزه آگاهند.

به هر حال با در نظر گرفتن شرایط بازی و اتفاقاتی که در حین مسابقه رقم خورد آلمان‌ها حتما به خاطر این شکست و باز ماندن از فینال غمزده و ناراحتند اما واقعیت این است که آلمان‌ها برمی‌گردند؛ درست مثل همیشه.

برای آنها رسیدن به نیمه نهایی تورنمنت‌های بزرگ تازه شروع یک اتفاق بزرگ است؛ کما اینکه مشخص بود آنها تا قبل از بازی ایتالیا نیمی از توان خود را به کار گرفته و مقابل فرانسه بهترین نمایش خود را ارائه کردند.

آلمان‌ها برمی‌گردند چرا که کارخانه بازیکن سازی باشگاه‌های بوندس لیگا قرار نیست حتی برای مدتی کوتاه تعطیل شود. دو سال بعد کیمیش دیگر اشتباه نخواهد کرد، هکتور بازیکن پخته تری است و دراکسلر ستاره تیم خواهد بود. در روسیه 2018 حتی اگر باستی و پولدی نباشند وایگل و سانه و برنت هستند تا گلیم منشافت را از آب در آورند.

واقعیت این است که آلمان‌ها به دانش و توانمندی مربی بزرگی به نام یواخیم لوو ایمان دارند و حرف‌های رییس فدراسیون فوتبال این کشور درست لحظاتی بعد از باخت به فرانسه حرف قاطبه فوتبالی‌ها و مردم فوتبالدوست آلمان است. آنها پتانسیل‌های خود را می‌شناسند و می‌دانند با ناکامی در یورو چیزی تمام نخواهد شد.

البته که از دست دادن چهارمین قهرمانی اروپا - که با این مجموعه فوق‌العاده در بیست سال گذشته بیشتر از همیشه به آن نزدیک بودند – دردناک و آزاردهنده است اما این برای آلمان‌ها پایان دنیا نیست. آنها به فوتبالشان و هر آن کس که در این فوتبال فعالیت می‌کند باور دارند و با در نظر گرفتن توانایی‌ها و پتانسیل‌های‌شان می‌دانند که از حالا می‌توان روی این تیم به‌عنوان یکی از مدعیان جدی قهرمانی در جام جهانی روسیه حساب باز کرد.

منبع:ایران ورزشی