فرق بین آسانو و ارسلان مطهری!

 چند ماه قبل بازی های انتخابی المپیک آسیا در قطر برگزار شد. تیم پر امید ایران ، یکی از بهترین نسل های تاریخ مان که حسابی برایش هزینه کرده بودیم ، با هدایت محمد خاکپور و محمد مایلی کهن ، بعد از کلی حاشیه و جنگ و دعوا اوت شد و رفت پی کارش. تیم که داشت می رفت ، ستاره ای داشت به نام ارسلان مطهری. بازیکنی که می گفتند باید جای سردار آزمون را در تیم اصلی کی روش بگیرد. او فقط یکی از ستاره های آن تیم بود اما بازیکنی که می گفتند خیلی بالاتر از فوتبال آسیاست. بازیکنی که دردانه باشگاه نفت تهران هم بود. ارسلان در آن بازی ها بد آورد. مثل کل تیم ایران. آنها باختند اما به جبر زمانه باختند . به این باختند که فدراسیون فوتبال به این فکر نکرده بود که باید برای شان یک مربی بزرگ و کلاس جهانی بگذارد که آنها اهمیت شان حتی از تیم بزرگسالان هم بیشتر است. آنها به این باختند که مربیان شان بیشتر به فکر دعواهای شان با کادرفنی تیم بزرگسالان بودند تا تیم امید. آنها باختند و حذف شدند و برگشتند و هیچ نشدند.

ارسلان اما یکی از ستاره های آن مسابقات لقب گرفت. در سوی مقابل ایران ، زاپنی ها بودند. آنها برابر ایران بازی خوبی انجام ندادند اما تقریبا دقایق رو به پایان مسابقه بود که مربی شان دو تعویض انجام داد. یکی از بازیکنانی که به میدان آورد ، تاکوما آسانو بود. پسر قوی هیکل و قد بلندی که خیلی تکنیکی نبود اما عالی تیمش را در فاز هجومی تقویت می کرد. او در آن بازی برای تیمش درخشید. درست مثل باقی بازی هایی که در آن تورنمنت انجام داد. در پایان مسابقات هم همراه با ارسلان ایران در تیم منتخب بازی ها بودند.

مرتضی محصص بعد از آن مسابقات درباره این دو بازیکن گفت:«کمیته فنی مسابقات اعتقاد داشتند هردوی این ها سرمایه های آسیا هستند اما از نظر من آسانو به دلیل شرایطی که در ژاپن دارد ، بزودی راه اروپا را در پیش می گیرد و از او خیلی بیشتر می شنویم. هنوز 6 ماه از آن بازی ها نگذشته . ارسلان ما برگشت. روحیه اش نابود شد. در تیمش نفت با منصوریان دعوایش شد و اصلا به فراموشی سپرده شد. حالا باید خیلی خوش شانس باشد که با علی دایی در نفت اوج بگیرد ، البته شاید ، واقعا شاید این اتفاق برایش بیفتد اما آسانو چند ماه در هیروشیما ادامه داد و حالا چشمان مربی بزرگی مثل ارسن ونگر او را پسندیده . او در مسیر پیشرفت ، با سرعت پیش می رود و ارسلان محکوم به درجا زدن است. این شاید نوعی جبر جغرافیایی برای استعداد هایی است که همه چیز در فوتبال مان دارند ، غیر از مربی و راهنما و آدم حرفه ای که به پیش براندشان. 

منبع:خبرآنلاین