پیام وحید طالب لو پس از خداحافظی جواد نکونام

سلام

واژه ایست زیبا فریبنده و از وظایف یک انسان. زیباست چرا که سلام راه هاى زیاد و خاطرانگیزى را باز مى کند و در لحظه هاى حساس به کمک آدمى مى آید.

خداحافظ

واژه ایست که مى تواند مثل سلام شیرین باشد و تداعى شروعى دوباره ولى به ما یاد نداده اند دلنشین خداحافظى کنیم. متاسفانه ما ایرانى ها هیچ وقت غزل خداحافظى را ماندگار نخواندیم... لامصب وابستگى شدید مى آورد. اعتیاد مزمن است. آدم را دیوانه وار عاشق مى کند. دل کندن ازش سخت است و شاید ناممکن. فوتبال را مى گویم.

لحظه کنار گذاشتنش تلخ است و سنگین و براى فوتبالیست وقت رفتن یعنى مردن و بریدن. اینجا نتوانستیم و نخواستیم لحظه دل بریدن از فوتبال وسوسه کننده و مرگ اول یک فوتبالیست را در تاریخ با وجاهت و شکوه ثبت کنیم.

چاره اى نیست. جنس ما این است. غریبانه رفتن مرام ماست.

امیدوارم شرایطى فراهم شود که ما هم یاد بگیریم قهرمانان و بزرگان را از مستطیل سبز با افتخار و اقتدار راهى زندگى جدید کنیم. این آرزویى ست کوچک ولى در کشور ما شاید بزرگ و ناممکن. جواد جان ! لطفاهمانند اسمت بخشنده باش و کسانى که به ما خداحافظى بیانیه اى را آموختن ببخش. به امید اشکهاى شوق و پیروزمندانه تو در عرصه مربیگرى.