طوسی: هیچ حمایتی از من صورت نگرفت

 کاروان ورزش ایران در حالی با 63 سهمیه در رقابت‌های المپیک 2016 حاضر خواهد بود که 10 سهمیه از این تعداد به رشته دوومیدانی اختصاص دارد. این در حالی است که از این 10 سهمیه فقط شاهد حضور یک بانوی ایرانی در دوومیدانی هستیم که آن‌هم به لیلا رجبی در پرتاب وزنه تعلق دارد. اما قطعا باید بزرگ‌ترین غایب ایرانی دوومیدانی در المپیک را مریم طوسی بنامیم، ملی‌پوش عضو باشگاه دانشگاه آزاد اسلامی و رکورددار دوهای 60، 100، 200 و 400 متر ایران. طوسی که چند قهرمانی آسیا را هم درکارنامه دارد چهار مرحله مسابقات گزینشی المپیک را پشت‌سر گذاشت و در هیچ‌کدام از آنها نتوانست حدنصاب ورودی ریو 2016 را کسب کند. این در حالی است که به عقیده برخی کارشناسان، فدراسیون دوومیدانی آنطور که باید و شاید از ورزشکاران مدعی حضور در المپیک حمایت نکرده و عدم راهیابی دوومیدانی‌کارانی مانند طوسی خیلی اتفاق دور از ذهنی نبوده است. در همین‌باره با مریم طوسی گفت‌وگو کردیم. شاید هیچ‌کسی بهتر از خود این بانوی ورزشکار نتواند درباره چرایی عدم راهیابی‌اش به المپیک توضیح دهد.

غیبت شما در المپیک کمی غیرمنتظره بود آن‌هم بعد از چهار مرحله مسابقات گزینشی. اما ابتدا می‌خواهیم به کمی عقب‌تر بازگردیم، آن زمانی که مصدوم بودی و شرایط خیلی برایت فراهم نبود.

کمتر از دو سال پیش بود که به دلیل برخی تمرینات اشتباه مربی‌ام دچار آسیب‌دیدگی شدم. من دچار مصدومیت از سه ناحیه همسترینگ شدم و حتی استخوان لگنم هم خونریزی کرد.

چه مدت از تمرینات دور بودی؟

فکر کنم 6 ماهی طول کشید تا شرایط بهتر شد. اما متاسفانه فدراسیون هیچ مربی‌ای برای من در نظر نگرفته بود. مجبور شدم خودم دست به کار شوم و از پدیده بلوری‌زاده، قهرمان سابق کشور کمک بگیرم. من واقعا تنها مانده بودم. خانم بلوری‌زاده هم خارج از ایران بود و برنامه تمرینات را برای من ارسال می‌کرد. من حتی متوجه برخی از تمریناتش نمی‌شدم و ایشان مجبور بود از تمریناتش فیلم بگیرد و برای من ارسال کند.

بعد از آن شرایط چه تغییری کرد؟

در زمان سرپرستی طباطبایی در فدراسیون بود که رفتم آنجا و صحبت کردم. فدراسیون، محسن اکبرپور را به‌عنوان مربی من انتخاب کرد و حدود دوماه طول کشید تا به شرایط ایده‌آل رسیدم. در مسابقات آغاز فصل شیراز بود که به میادین برگشتم و با رکورد 23:90 کارم را در200 متر آغاز کردم. وقتی فدراسیون متوجه شد که رکورد من نزدیک به رکورد کسب سهمیه المپیک است، اعلام کرد امکاناتی برای من درنظر خواهد گرفت.

چه امکاناتی؟ اردوهای تدارکاتی؟

متاسفانه برخلاف وعده‌ها هیچ اردویی در نظر گرفته نشد و فقط 20 روز به همراه سایر دوومیدانی‌کاران به کیش رفتیم. چهارماه را هم بدون حقوق سپری کردم. فکر کنم در تمام این مدت فقط دو حقوق 400 هزارتومانی به من پرداخت شد. واقعا در این مدت هیچ حمایتی از من صورت نگرفت.

این داستان ادامه داشت تا مسابقات گزینشی. چند مرحله مسابقه را پشت‌سر گذاشتی؟

قرار بود در سه مسابقه برون‌مرزی شرکت کنم که اولین رقابت در آذربایجان بود و با هزینه شخصی رفتم و موفق به کسب سهمیه نشدم. متاسفانه آنجا از جانب برخی مسئولان فدراسیون حرف‌هایی شنیدم که به کل روحیه خودم را از دست دادم. یکی از مسئولان گفته بود مریم طوسی به آذربایجان رفته تا سهمیه المپیک را بخرد. مگر من تنها رفته بودم و ورزشکار ایرانی دیگری آنجا نبود؟ اصلا مگر چنین چیزی امکان داشت؟ بعد از آن رقابت‌های ترکیه و آب و هوای بد روز مسابقه پیش آمد. واقعا سرمای وحشتناکی به همراه باد و باران شدید بود.

البته برخی مسئولان فدراسیون و کارشناسان می‌گفتند مطرح‌کردن وضعیت بد آب و هوایی از جانب مریم طوسی بهانه است.

چه بهانه‌ای؟ مگر من به کسی بدهکار و مدیون بودم که بهانه بیاورم؟ حدود 30 ایرانی در آن رقابت شرکت داشتند. من بهانه‌گیر بودم پس چرا بقیه هم نتوانستند موفقیتی کسب کنند؟ شرایط به‌نحوی بود که بعد از رقابت‌های 100 و 200 متر، مسابقات کلا کنسل شد. دوستان فقط کافی است رکورد من را نگاه کنند. در آن وضعیت رکورد 80/11 را کسب کردم در حالی که رکورد ورودی 32/11 بود.

ناکامی تو در کازانف قزاقستان هم ادامه پیدا کرد.

آنجا دیگر خبری از مشکلات آب و هوایی نبود و من هم در اوج آمادگی قرار بود در رقابت‌ها شرکت کنم اما متاسفانه ما را شب قبل از رقابت‌ها عازم کازانف کردند. ما ساعت چهار بامداد به هتل رسیدیم و من باید هفت صبح به سمت ورزشگاه حرکت می‌کردم. واقعا در زمان مسابقه از کم‌خوابی دچار حالت تهوع شده بودم با این حال رکوردم 76/11 بود. قطعا اگر زودتر راهی قزاقستان می‌شدیم این اتفاق رخ نمی‌داد. ورزشکارانی در این رقابت‌ها سهمیه کسب کردند که من قبلا از سد همه آنها گذشته بودم.

اکبرپور آنجا به‌عنوان مربی در کنارت حضور داشت؟

بله، البته فدراسیون فقط به ایشان یک‌ماه حقوق داد و من مجبور شدم شخصا حقوق ایشان را پرداخت کنم.

به این ترتیب مریم طوسی شانس حضور در المپیک را از مسابقات گزینشی بین‌المللی از دست داد.

بله، البته یک فرصت دیگر در مسابقات جایزه بزرگ تهران داشتم. در روز مسابقه امکانات در پایین‌ترین حد ممکن بود. حتی سنسور به تخته استارت وصل نبود و حریفان من همگی دوومیدانی‌کاران آماتور بودند. هنگام استارت داوران خطای من را اعلام کردند و گفتند من زودتر از شلیک تپانچه حرکت کردم در حالی که واقعا این اتفاق رخ نداده بود. آنها می‌خواستند خطای من را از روی عکس نشان دهند اما مگر صدای شلیک تپانچه از روی عکس معلوم بود.

رئیس فدراسیون اعلام کرده که اشتباه داوری بهانه است و مریم طوسی پیش از این در10 مسابقه دیگر فرصت کسب سهمیه را داشته است.

نمی‌دانم غیر از آن چهار مسابقه دیگر کدام شانس را داشته‌ام که ایشان درباره‌اش صحبت کرده است.

فکر می‌کنی دلیل بازماندنت از المپیک بیشتر چه چیزی بود؟ عدم آمادگی خودت یا عدم حمایت کافی فدراسیون؟

من که به خودم شک نداشتم و این توانایی را درخودم می‌دیدم تا با حمایت فدراسیون جواز ریو را کسب کنم اما مگر تنهایی امکان دارد؟ فقط تلاش ورزشکار کافی نیست و خیلی عوامل باید دست به دست هم بدهد. با یک اردوی 21 روزه و دوماه حقوق 400 هزارتومانی ممکن است؟

نکته عجیب اینجاست که دوومیدانی‌کارانی که سهمیه هم کسب کرده‌اند، رکوردهای خوبی ندارند.

وقتی برنامه‌ریزی وجود ندارد و هیچ امکاناتی برای ما در نظر گرفته نمی‌شود خب چه توقعی دارید.

آینده‌ات در دوومیدانی چه خواهد شد؟

فقط امیدوارم شرایط بهتر شود. واقعا نمی‌شود 6 ماه مانده به المپیک یادشان بیفتد که برنامه‌ریزی کنند. برنامه‌ریزی برای ورزشی مانند دوومیدانی باید بلندمدت و چهارساله باشد اما در فدراسیون خبری از برنامه‌ریزی بلندمدت نیست.

منبع:فرهیختگان