قراردادهای بی‌حساب و کتاب در لیگ برتر

به گزارش خبرگزاری "دی اسپورت"، انتقادها هم به جایی نمی‌رسد. پول همچنان برای این باشگاه‌ها علف خرس است و رقم‌های حیرت‌آوری را به بازیکنانی متوسط می‌پردازند.
دیروز با انتشار رقم قراردادهای بازیکنان لیگ برتر هزار و یک سوال و مقایسه قابل طرح بود. بازیکنی که بازار کار 200 تا 300 میلیونی هم ندارد، قرارداد بالای یک میلیارد بسته و از این دست بازیکنان پرشمارند. حتی استقلال و پرسپولیس هم آنچنان مدیریت منفعلی در نقل و انتقالات دارند که قدر برند خود را نمی‌شناسند و با بازیکنان درجه دوم و سوم قراردادهای گزاف امضا می‌کنند. بعد از انتشار رقم قراردادها در لیگ برتر چند نکته بیشتر توجه را جلب می‌کند:
1 – باشگاه‌ها مدیران و مشاوران متخصصی در زمینه نقل و انتقالات ندارند و تن می‌دهند به قراردادهایی گزاف. بی‌اطلاعی مدیران باشگاه‌ها خوشبینانه‌ترین انتقاد از آنهاست و چه بسا با نگاه بدبینانه بتوان انگ‌هایی را به این باشگاه‌ها چسباند که با بازیکنان متوسط قراردادهای آنچنانی بسته‌اند.
2 – آخرش هیچ کس در فوتبال ایران نمی‌فهمد که «عدالت مالی» به چه کار می‌آید و چه مفهومی دارد. به باشگاه‌های بدهکار نگاه کنید. هیچ ترسی به دل راه نمی‌دهند که باز هم قرارداد گزاف ببندند و پرداخت نکنند. انگار نه انگار که بدهی‌های‌شان انباشته شده و سر به فلک می‌کشد. انگار نه انگار که متعهد بودن به قرارداد یک اصل حرفه‌ای و اخلاقی است. فدراسیون فوتبال و سازمان لیگ هم سال‌های سال است که با باشگاه‌های بدهکار راه می‌آیند تا چرخ فوتبال بچرخد. حالا اینکه این چرخ چگونه می‌چرخد، هیچ اهمیتی ندارد. باشگاه‌های بدهکار از روز اول که قرارداد می‌بندند، می‌دانند که قرار نیست آن ارقام را پرداخت کنند. بسیاری از بازیکنان هم عادت کرده‌اند که بخشی از قراردادشان به باد برود. در واقع بازیکنان پذیرفته‌اند که رقم قراردادشان بیشتر از اهمیت و ارزش فنی شان است و به نیمی از قراردادشان هم قانع‌اند. در این میان بازیکنان اثرگذار که سرنوشت تیم‌ها را رقم می‌زنند، با این اعتبار که حضورشان حیاتی است، باشگاه را مجبور به پرداخت مطالبات خود می‌کنند و همه می‌دانند که کمتر باشگاهی با زبان خوش مطالبات بازیکنانش را می‌پردازد.
3 – بسیاری از قراردادهای اعلام شده به نظر غیر واقعی می‌آید. بازیکنی که حرف از قرارداد 4 میلیاردی می‌زد، 900 میلیون ثبت کرده است. یا دروازه‌بانی که فاصله قراردادش با بازیکن درجه دو یا درجه سه تیمش 300 تا 400 میلیون اعلام شده، بدیهی است که یک میلیارد هم به سیاق همیشگی‌اش دریافت کرده باشد. سازمان لیگ نباید به انتشار قراردادهای غیر واقعی تن بدهد و لازم است راهکارهای جدی نظارتی بر عملکرد باشگاه‌ها داشته باشد تا بازیکنان گرانقیمت از پرداخت مالیات فرار نکنند یا باشگاه‌ها با انتشار ارقام کذب سقف بودجه را رد نکنند. مسوولیت فقط این نیست که ارقام ثبت شده را اعلام کنند، بلکه مسوولیت نهاد انضباطی فدراسیون فوتبال این است که با بازیکنان و باشگاه‌های متخلف برخوردهای سختگیرانه داشته باشد.