شروع روحیه بخش در هفته دوم

 هفته اول که تمام شد، درست در شروع هفته دوم، نخستین مدال به نام ایران خورد، آن هم از جنس طلا. تا ثابت شود هنوز هم باید به هفته دوم دل بست و سه رشته‌ای که سالهاست بار مدال‌آوری ایران را بر دوش کشیده‌اند؛ کشتی، وزنه‌برداری و تکواندو.

پیش از شروع المپیک و با اینکه مسوولان سعی می‌کردند پیش‌بینی در کلامشان نباشد، می‌شد از لابلای حرف‌های‌شان امید به شمشیربازی و تیراندازی را بیرون کشید و کمی هم حس دوگانه درباره دوومیدانی و احسان حدادی دید. امیدهایی که در هفته اول بر باد رفتند. تیراندازی و الهه احمدی که انتظار می‌رفت نتیجه بهتری کسب کنند، به همان عنوان دوره قبل اکتفا کردند، با این تفاوت که این رشته یک فینالیست دیگر هم داشت. دوومیدانی و احسان حدادی، روند کند چند ماه قبل را ادامه دادند و در نهایت حتی فینال هم نصیب احسان و هم تیمی‌هایش نشد تا مشخص شود که هنوز به سطحی نرسیده‌ایم که مدال‌آوری‌مان در دوومیدانی استمرار داشته باشد و در شمشیربازی هم تا یکقدمی مدال رفتیم اما...

می‌خواستم بگویم، بدشانسی و ناداوری مانع مجتبی عابدینی برای رسیدن به مدال شد اما خیلی اهمیتی ندارد که چه چیزی مانع شده؛ مهم این است که بر تعداد رشته‌های مدال‌آور ما اضافه نشد اگرچه امیدهایی زنده شد. شاید بتوان قبل از المپیک بعدی، کمی بیشتر به این رشته توجه کرد اما به هر حال تا اینجای کار، تنها المپیک لندن است که مدالی در رشته چهارم را به ورزش ایران داده و در تمام المپیک‌هایی که ایران در آنها شرکت کرده، از چارچوب این سه رشته مدال‌آور خارج نشده‌ایم.

این بار هم با گذشت هفته اول، مشخص شد ورزش ایران هنوز نتوانسته گام را فراتر بگذارد و چاره‌ای ندارد جز اینکه به این سه رشته دل ببندد؛ همان‌هایی که در این یکی دو سال اخیر، بیشتر مورد توجه بوده‌اند.

اگر مجتبی عابدینی مدال می‌گرفت، یا احسان حدادی خودش بود و الهه احمدی، آن یک اشتباه را در بدترین زمان ممکن نمی‌کرد، می‌شد امیدوارتر وارد هفته دوم شد اما این اتفاق نیفتاد تا حالا باز دل ببندیم به هفته دوم که اتفاقا این بار خوب شروع شد. شاید اگر در شب اول، کیانوش به مدال نمی‌رسید، بعد از نتیجه‌ای که احسان حدادی ثبت کرده بود و مدالی که عابدینی از دست داده بود، بار روانی بر کاروان تحمیل می‌شد و این نتایج با روح و روان بچه‌های دیگر هم بازی می‌کرد، اما حالا که کیانوش در شب اول هفته دوم به مدال رسیده، باید امیدوار بود که بقیه بچه‌ها در رشته‌های وزنه‌برداری، کشتی و تکواندو، کمی راحت‌تر مسابقه بدهند و در حد و اندازه‌های خودشان ظاهر شوند.

اگرچه در پایان این المپیک، اگر مجالی دست بدهد، نباید فراموش کرد که باز ایران در هفته نخست سهمی ندارد، در حالی‌که در بعضی رشته ها، فاصله کم بود و شاید یک حرکت کوچک کافی بود تا رشته‌های بیشتری به سبد مدالی ایران برسند.

منبع:ایران ورزشی