نتایج ضعیف کاروان ایران در آوردگاه سی‌ویکم المپیک

کاروان ایران نسبت به دوره قبلی عملکرد خوبی ارائه نکرد و در این میان رشته‌های تکواندو و کشتی فرنگی نتوانستند انتظارات را برآورده کنند.

در این میان اما برخی اظهار نظرها به جای آنکه امید را به کاروان تزریق کند، به نوعی جو بی‌اعتمادی و ناامیدی را حاکم کرد. صحبت‌های محمود گودرزی، وزیر ورزش و جوانان که چند روز قبل به میزبان مدال‌آوری ایران در ریو اشاره کرده بود، در حالی صورت گرفته که هنوز ورزشکاران کشتی آزاد و تکواندو به میدان نرفته بودند؛ دو رشته‌ای که پیش از این عملکرد افتخارآمیزی داشتند، اما حرف‌های وزیر این معنا را متبادر می‌کرد که امیدی به این دو رشته نیست و ناامیدی حاکم است. هر چند که در این میان عملکرد ضعیف تکواندو ارتباطی با این صحبت‌ها نداشت.

کاروان ایران در دوره‌های قبلی المپیک به طور میانگین چهار مدال کسب کرده بود، البته در المپیک لندن اوضاع دیگری رقم خورد و 12 مدال به دست آمد که مسئولان بلندپایه ورزش کشور آن را تصادفی خواندند. با این وجود حالا که ناکامی رقم خورده، از آمار و میانگین حرف زده می‌شود که در نوع خود تعجب‌آور است.

زمانی که در 2012 لندن آن افتخارآفرینی صورت گرفت، چه تلاش بیشتری برای بالا رفتن رتبه ایران در المپیک انجام شد؟ آیا جز این بود که گفته شود حد ورزش ایران کسب 4 مدال به طور میانگین است؟ آیا جز این بود که عنوان شود شرایط همین است؟

واقعیت این است که نتایج کاروان المپیک ایران در ریو ضعیف بود و مسئولان وزارت ورزش، کمیته ملی المپیک و فدراسیون‌های ناکام باید حالا پاسخگو باشند که چرا رشته‌هایی همچون تکواندو و کشتی فرنگی نتایج خوبی نگرفتند و وزنه‌برداری و کشتی آزاد جور کاروان را کشیدند.

نکته مهم دیگر درخصوص تعداد سهمیه‌ها و اشاره به آنها برای موفق بودن عملکرد از سوی برخی مسئولان است. کسب 64 سهمیه اتفاق خوبی است اما زمانی که اعزام به المپیک صورت می‌گیرد، باید جنگید و برای تک تک ثانیه‌های آن برنامه داشت که البته ورزشکاران ایران در برخی رشته‌ها از این موضوع بی بهره بودند. متاسفانه برخی ورزشکاران فقط به ریو رفتند که حضور داشته باشند و برای‌شان فقط کسب سهمیه المپیک داشت.

دیگر موضوع قابل اشاره درباره المپیک تجربه نکردن از گذشته است. تجربه المپیک ریو و همچنین بازی‌های آسیایی اینچئون نشان می‌دهد در برخی رشته های انفرادی که شانس مدال‌آوری در آنها بالاست، باید سرمایه‌گذاری بیشتری صورت بگیرد؛ همان کاری که قزاق‌ها دو سال قبل در اینچئون کردند و بخشی از مدال‌های خود را در بوکس و قایقرانی به دست آوردند و تا بالاتر از ایران قرار بگیرند.

درگیری ورزشکاران با فدراسیون‌هایشان دیگر مشکل به چشم آمده در ریو بود. نفراتی همچون احسان روزبهانی پس از باخت از مشکلات خود با فدراسیون صحبت کردند، نکته‌ای که غیر حرفه‌ای بود و نباید شاهد آن در مسابقات آتی باشیم. همچنین در دوومیدانی نیز انتقادهایی نسبت به المپیک فدراسیون در مسیر آماده‌سازی صورت گرفت. دوومیدانی نیز از جمله رشته‌هایی بود که نتایج خوبی کسب نکرد. همگان منتظر تکرار مدال احسان حدادی بودند اما او موفق به این کار نشد، البته باید به حضور حسن تفتیان در نیمه نهایی دوی 100 متر اشاره کرد که برای نخستین بار در تاریخ رقم خورد.

در مجموع الان زمان تحلیل این نتایج المپیک ایران است. همیشه در این‌گونه مواقع کمیته ارزیابی مشکلات تشکیل می‌شود که به صورت نخ‌نما شده و کلیشه‌ای اقدام به بررسی می‌کند و در نهایت  نیز خروجی آن مشخص نمی‌شود. باید ببینیم آیا باز هم این اتفاق رخ خواهد داد یا فضای بررسی تغییر می‌کند. باید برای لحظه به لحظه حضور در المپیک برنامه داشت و هیچ موفقیتی در این بازی‌ها از روی شانس و اتفاق کسب نمی‌شود. این همان درس بزرگی است که المپیک به ورزش ایران داد، البته اگر مسئولان ورزش کشورمان بیدار باشند.

مخلص کلام اینکه کاروان ایران نتیجه ضعیفی در المپیک گرفت  و انتظارات را برآورده نکرد و حالا مسئولان باید پاسخگو باشند. این شرایط می‌تواند آغازی برای موفقیت در المپیک 2020 توکیو باشد، بازی‌هایی که باید از همین امروز کار برای حضور موفقیت در آن را آغاز کرد. اینکه بخواهیم همچنان به مدال‌آوری تکواندو، وزنه‌برداری و کشتی دلخوش کنیم، شرایط باز هم همین‌گونه خواهد بود. بنابراین باید به سمت پشتوانه سازی در این ورزش‌ها و البته سایر رشته‌ها برویم تا به سطح اول ورزش جهان نزدیک‌تر شویم. هیچکسی انتظار ندارد که این اتفاق یک شبه رخ بدهد اما باید گام به گام انجام شود و باید تقویت مالی همچنین جسمانی صورت بگیرد تا با مهیا شدن شرایط شاهد به سمت توکیو اعزام شویم.

تا زمانی که کار اصولی و ریشه‌ای انجام نشود، موفقیت‌ها گذرا خواهد بود. باید ببینیم چرا نتایجی که در لندن رقم خورد، در ریو به ثبت نرسید. ایران در المپیک لندن 4 طلا گرفت، اما در ریو با وجود آنکه تعداد طلاها نسبت به همه ادوار خوب بود، اما نسبت به ریو کمتر بود. ما باید به سراغ ارتقای رتبه برویم، نه اینکه بگوییم حد ورزش ما همین است. ورزش ایران همان طوری که توانست در فینال فوتبال المپیک نماینده داشته باشد، می‌تواند در رشته‌های دیگر نیز به موفقیت‌های بیشتری برسد. نباید به آمار دلخوش بود، وگرنه می‌توان المپیک 2012 لندن را برای موفقیت ملاک قرار داد.