الهه احمدی: با مدال نداشتن کنار نمی‌آیم

‌از المپیک ریو بگویید. چه پیش‌بینی می‌کردید، چه شد؟

متأسفانه استحقاق این را داشتم که مدال بگیرم اما نشد. یکی، دو ماه قبل از المپیک خیلی شرایط فینال‌زدنم خوب بود ولی المپیک مسابقه لحظه‌هاست. اگر به جای تیر آخرم که ٩,٧ زدم، ١٠.٤ می‌زدم، مدال‌گرفتنم حتمی بود. البته ممکن بود بدتر از این هم برایم پیش بیاید و اصلا به فینال هم نرسم. ما در مرحله مقدماتی ٥٤ نفر بودیم. از این تعداد فقط هشت نفر فینالیست می‌شدند که خوشبختانه من به‌عنوان نفر سوم به مرحله نهایی راه پیدا کردم. این در حالی بود که نفر اول رنکینگ دنیا که از صربستان بود، نتوانست به فینال برسد. البته این را هم باید بگویم رکوردها آن‌طور که ما فکر می‌کردیم در حد المپیک نبود. به جز سه نفر اول بقیه نفرات رکوردهای جالبی نداشتند.

‌شما تلاشتان را کردید اما واقعا در تیراندازی مدال‌گرفتن خیلی دشوارتر از بقیه رشته‌هاست.

بله، خیلی سخت است. تو باید آن‌قدر آماده باشی که در دو مرحله به‌طور کامل مسابقه دهی. وقتی مرحله مقدماتی تمام می‌شود، فینالیست‌ها باید دوباره رقابتشان را از سر شروع کنند. یک بدی‌ای که رشته ما دارد این است که مثل سایر رشته‌ها مرحله شانس مجدد ندارد. تو باید فقط مواظب باشی تیرهایت را دانه‌دانه بزنی و فقط روی خودت کار کنی. اصلا مانیتوری جلویت وجود ندارد که بدانی چه نتیجه‌ای گرفته‌ای و رقیبانت کجای کار هستند.

‌بعد از اینکه شما نتوانستید مدال المپیک بگیرید، پدرتان از لازلو، مربی تیم، خیلی انتقاد کرد و گفت او باعث نابودی الهه در المپیک شده. شما هم چنین نظری دارید؟

من هیچ‌وقت پشت‌سر مربی‌ای که پشت من بوده صحبت نمی‌کنم. من از نظر شخصیتی آدمی هستم که اگر از کسی انتقادی داشته باشم به خودش می‌گویم. پدر من هم بهترین مربی تیراندازی در ایران و البته یکی از مربیان بادانش در دنیاست، باید این حق را به او داد در جایگاهی که هست، انتقاد کند. او نظرش را گفته. من نه خیلی چیزها را تأیید می‌کنم نه تکذیب، اما این را می‌گویم من می‌توانستم در شرایط بهتری تمرین کنم و به المپیک برسم. در این سه ماه آخر واقعا فشار زیادی به من وارد شد و انرژی زیادی را صرف کردم. من در این مدت فقط شش روز بچه‌ام را دیده‌ام. من خودم خواستم و این شرایط را تحمل کردم. هیچ اجباری نبود. اما می‌شد بهتر از این هم برای من برنامه‌ریزی کنند.

‌از این به بعد چه برنامه‌ای دارید؟

اگر مدال می‌گرفتم شرایط خیلی فرق می‌کرد. من حتی به نقره و برنز هم فکر نمی‌کردم. همه هدفم کسب مدال طلا بود. الان همه‌چیز عوض شده. من هنوز فرصت نکرده‌ام پرونده ریو را ببندم. باید با همه از مسئولان فدراسیون گرفته تا مربی روان‌شناس فدراسیون صحبت کنم، مشکلات برطرف شود و این پرونده بسته شود تا بعد به فکر آینده باشم.

‌این یعنی اینکه از ورزش خداحافظی نمی‌کنید؟

نه، من اصلا نمی‌توانم با این مسئله کنار بیایم و به این فکر کنم سهمی از مدال المپیک نداشته باشم. ١٥ سال است که زحمت کشیده‌ام باید نتیجه زحماتم را ببینم. من دو المپیک آتن و پکن را در عین جوانی در حالی از دست دادم که شرایط آن زمان اصلا با الان قابل قیاس نبود. آن‌موقع در سال یک بار بیشتر مسابقه برون‌مرزی نمی‌رفتیم. حالا شرایط خیلی بهتر شده. من در المپیک لندن و ریو دو عنوان ششمی به دست آوردم. حتما قسمت نبوده که مدال بگیرم اما همه تلاشم را می‌کنم که حداقل برای مدال المپیک ٢٠٢٠ ادامه دهم.

‌تا پیش از مدال کیمیا علیزاده، ششمی شما در المپیک لندن و ریو بهترین عنوان زنان ایران در بازی‌های المپیک بود. مسئولان از شما قدردانی کردند؟

من کاری نکرده‌ام که بخواهم انتظاری از کسی داشته باشم.

 ‌لازلو گفته می‌خواهد بعد از المپیک از ایران برود. از این تصمیم او خبر دارید؟

ایشان از مدت‌ها قبل گفته بودند بعد از المپیک می‌روند من اطلاع دقیقی ندارم، اما فکر می‌کنم تمایل داشته باشند باز هم در ایران بمانند. ولی چیزی که مسلم است ما نمی‌توانیم با این شرایط ادامه دهیم. حتی شرایطمان از چهار سال پیش هم بدتر بود. خیلی از اعزام‌هایمان لغو شد. ما با هیچ کار کردیم و به ریو رفتیم. تیراندازی رشته‌ای است که وابسته به تجهیزات است. تمام وسایل آن از فشنگ، ساچمه و سیبل گرفته همه مصرفی است.

‌پس چرا گفتند با رفع تحریم‌ها موضوع واردات تجهیزات برای تیراندازان هم حل می‌شود؟

متأسفانه هیچ تغییری پیدا نکرد. اگر وضعیت همین‌طور باشد، نمی‌توانیم ادامه دهیم. همه دیدند که ما نزدیک به مدال المپیک بودیم. مطمئن باشید چهار سال دیگر شرایط بازی‌های المپیک خیلی سخت‌تر خواهد شد. تیرانداز آمریکایی که مدال طلای مسابقات را گرفت سه، چهار سال بیشتر نیست که وارد این رشته شده. علت قهرمانی او این است که خواب، خوراک، تمرین، مربی، حقوق و امکاناتش همه حرفه‌ای بوده که به اینجا رسیده است.

‌و حرف آخرتان... .

به خانم کیمیا علیزاده تبریک ویژه می‌گویم. خیلی دلم می‌خواست صبح دیروز برای استقبالشان به فرودگاه بروم اما چون باید در مسابقه لیگ شرکت می‌کردم، نتوانستم. کار بزرگی که ایشان کردند این امیدواری را به وجود آوردند که راه برای سایر بانوان باز شود تا ان‌شاءالله در المپیک بعدی خانم‌های ایرانی پای ثابت مدال‌آوران کاروان باشند.