ما «یک تیم» هستیم

 تیم ملی فوتبال کشورمان فرداشب (پنجشنبه) و از ساعت 21 در ورزشگاه آزادی به مصاف قطر می‌رود. این اولین دیدار ما در راه صعود به جام جهانی است، تورنمنتی که کارلوس کی‌روش، از حضور در آن به‌عنوان فتح قله اورست نام برده است.

کی‌روش در این سال‌ها که در فوتبال ایران کار می‌کند، فراز و نشیب‌های زیادی را تجربه کرده است. از قهر و استعفا تا صعود به جام جهانی، از اعتراض به عدم وجود امکانات و برخوردهای نامناسب در فوتبال ایران با تیم ملی تا تعریف و تمجید از مدیران فدراسیون و... اما حالا دیگر زمان جدیدی در فوتبال ایران است.

حالا ما در آستانه یک افتخار تاریخی هستیم که باید از این بزنگاه تاریخی، یک فرصت بسازیم و نگذاریم قهر و آشتی‌های قدیمی، عقیده‌های شخصی، سلیقه‌ها و هزاران انرژی منفی دیگر، سد راه صعودمان به جام جهانی شود.

بارها در این سال‌ها،‌ در دوره‌های مختلف خواستیم با یکدیگر بجنگیم، پشت هم را خالی کردیم، حرف‌ها و عقیده‌های‌مان را بیان کردیم و خواسته و ناخواسته به تیم ملی ضربه زدیم اما این بار جو آرامی در تیم دیده می‌شود. شاید اگر یک‌سری مصاحبه‌های جنجالی از سوی کی‌روش یا برخی منتقدانش نبود، حتی آرام‌تر از اینها هم می‌شد ولی دیگر زمانی برای بازگشت به گذشته و پاک کردن اتفاقات تلخ و بد وجود ندارد.

ما فرصت طلایی برای یک آشتی ملی پیش‌ِرو داریم و این، همان فرصتی است که می‌تواند نسل جدید فوتبال ایران را بسازد، نسلی که ستارگانی چون علیرضا جهانبخش، سردار آزمون، مهدی طارمی، مهرداد محمدی، سعید عزت‌اللهی، مهدی ترابی، مرتضی پورعلی‌گنجی، محمدرضا اخباری، محمد انصاری و... را به دنیا معرفی و چراغ‌های جدیدی را در اتاق فوتبال ایران روشن کند.

دوره قبلی، برای صعود به جام جهانی، با یک چالش واقعی روبه‌رو شدیم. با اینکه به نظر می‌رسید پس از شکست خانگی مقابل ازبکستان، شانس زیادی برای صعود نداریم و قایق‌ فوتبال‌مان این بار با کی‌روش در مرحله مقدماتی غرق می‌شود اما تنها راه باقی‌مانده را در سه بازی آخر انتخاب کردیم و با هم دست رفاقت دادیم.

آنجا بود که سه پیروزی متوالی، دو برد خارج از خانه، یک اتفاق بی‌نظیر و سهمیه رسیدن به جام جهانی برای‌مان رقم خورد، بیشتر شبیه به یک معجزه بود ولی ما به برزیل رسیدیم و پس از آن، دیگر مهم نبود چه اتفاقاتی رخ می‌دهد زیرا رسیدن به جمع 32 تیم هم رؤیایی بود.

حالا که در ابتدای راه هستیم، این فرصت را داریم که از همین پله اول با هم رفیق شویم. می‌توانیم معنای واقعی «یک ملت، یک تیم» را به اثبات برسانیم و خارج از دایره اختلاف‌نظرها، اختلاف سلیقه‌ها و انتقادات که دیگر امروز زمان و ادله‌ای برای بیانش نیست، در کنار هم باشیم. می‌توانیم «یک تیم واقعی» را بسازیم و بار دیگر به جام جهانی برویم.

اگر فقط برای همین دوره مقدماتی جام جهانی، چنین تفکری در ذهن‌مان باشد، صعود به جام جهانی آسان و البته شیرین می‌شود، درست مثل خرداد ماه سال 1392 که با شکست دادن کره‌جنوبی در اولسان، به جام جهانی رفتیم.

منبع:تسنیم