چرا کره نمی‌خواهد ما بازنده باشیم؟

 رتبه بندی برای ورزش هایی که رکوردی در آن ثبت نمی شود، کاری ساده همراه با برآوردی دقیق نیست. اگر چه فرمول های ابداعی در بسیاری از ورزش های انفرادی مثل تنیس جواب داده و رده بندی ها با واقعیات همخوانی دارند ولی قضیه برای ورزش های گروهی پیچیده تر است و حاشیه خطا بیشتر.

 با این حال گرایش هر چه بیشتر فوتبال در دهه های اخیر به سمت  نخبه گرایی و ممانعت از حذف زودهنگام یک تیم صاحبنام توسط حریفی هموزن، موجب شد فیفا نیز از سال 1992 شروع به رتبه بندی تیم ها کند. فرمول ابتدایی که به مرور دستخوش تغییراتی شد بیشتر جنبه آزمایشی داشت، خصوصا اینکه بسیاری از کارشناسان خطاها را بسیار فاحش ارزیابی می کردند و اساس آنرا که بر پایه نتایج 8 سال آخر کشورها بود قبول نداشتند. فراموش نکنیم که در مقطعی(2005) ایران با رتبه 17 بالاتر از آلمان در رنکینگ فیفا قرار گرفت. اما این فرمول بلافاصله بعد از جام جهانی 2006 آلمان کاملا متحول شد که مهمترین تغییر، مربوط به بازه زمانی چهارساله به جای 8 سال در سوابق کشورها می شد. از آن پس نظام جدید کم کم خودش را جا انداخت ، با مخالفت کمتری روبرو شد و عملا در آئین قرعه کشی رقابت ها مورد استناد قرار گرفت.

امروز ایران در مقام سی و هفتم رده بندی فیفا قرار دارد و بدون وقفه در دو سال اخیر رتبه اول آسیا را از آن خود کرده است. به همین دلیل در قرعه کشی رقابت های مقدماتی جام جهانی به عنوان بخت اول صعود معرفی شد. هم اکنون دیگر رقبای ایران در این گروه به ترتیب رتبه:  کره جنوبی، ازبکستان، چین، قطر و سوریه هستند.

حال باید دید رتبه کشورها در این گروه تا چه حد به واقعیت نزدیک است و آیا ایران واقعا قوی ترین تیم گروه است؟

این بحث از روز اولی که ایران جایگاه اول آسیا را در این رده بندی اشغال کرد همیشه مطرح بوده است. غالب کارشناسان همواره بر این نکته تاکید کرده اند که فوتبال ما از بسیاری لحاظ نسبت به ژاپن و کره عقب تر است و نباید گول این رنکینگ را خورد. رویکرد شخص کارلوس کی روش به این مسئله دوگانه است: آنجا که صحبت از کارنامه اش می کند، کسب این مقام را جزو افتخارات خود می داند اما در لاک حرفه ای و جایی که صحبت از بخت واقعی ایران برای صعود از گروه می شود نه تنها کره بلکه شانس قطر را هم بیشتر از ایران اعلام می کند. این رفتار، البته رفتار یک سرمربی حرفه ای است که همواره دغدغه تزریق روحیه جنگندگی و جدی گرفته شدن حریفان توسط شاگردانش و کل مجموعه فوتبال را دارد.

فاکتور دیگری که بیش از رنکینگ فیفا مورد استناد کارشناسان قرار می گیرد، مجموع ارزش دلاری بازیکنان در بازار نقل و انتقالات جهانی است. این فاکتور خوبی است ولیکن حاتم بخشی های قطر به اتباع خارجی و همچنین بازار داغ این روزهای چین آنرا زیر سوال می برد. می ماند استناد به تعداد لژیونرهای یک تیم و کیفیت لیگ هایی که در آن بازی می کنند که از این حیث می توان گفت ایران کمی بالاتر از ازبکستان و با اختلاف فاحش پایین تر از کره در مقام دوم گروه قرار می گیرد.

پس می توانیم نتیجه بگیریم: شاید ایران قوی ترین تیم آسیا نباشد ولی بخت ایران در گروه خود پایین تر از دومی نیست.

در هر صورت هدف اصلی، قرار گرفتن در بین دو تیم صعود کننده است نه تیم اول گروه. حال اگر تیم ملی ایران موفق شد به عنوان تیم اول گروه به جام جهانی روسیه صعود کند مایه مباهات یک ملت است. این دقیقا همان هدفی است که کره ای ها دنبال می کنند و طبق محاسبات آنها ایران به عنوان قوی ترین رقیب، یکی از دو تیم صعود کننده خواهد بود. لذا برای هر دو تیم مهم است که تیم های دیگر گروه فاصله شان با صدر جدول بیشتر شود تاهیچکدام قادر به برهم زدن ضیافت صعود دو تیم برتر گروه نباشند.

اگر شانس سوریه را در گروه صفر بدانیم، چین و قطر رقابت را بد شروع کردند و از همین ابتدا از کورس عقب افتاده اند. درست برعکس ازبکستان که بعد از پیروزی خانگی قابل پیش بینی خود در برابر سوریه، توانست با شکست قطر در خانه اش دست به کار مهمی بزند و با کسب 6 امتیاز در صدر جدول رقابت ها برای ایران و کره خط و نشان بکشد.

از آنطرف هم کره ناباورانه در برابر سوریه دو امتیاز از دست داد و حالا کره ای ها از ما نگران تر هستند که مبادا بیش از این باد، زیر بالهای ازبک ها وزیدن گیرد و آنها قربانی نهایی این بلند پروازی شوند. اشتلیکه خوب می داند که در صورت پیروزی ازبکستان، پایین کشیدن این تیم 9 امتیازی به این سادگی نخواهد بود و حتما نتیجه مساوی بهترین خبری است که می تواند از تاشکند به گوش سرمربی کره برسد.

کشیدن ترمز ازبکستان و متوقف کردن روند کسب سه امتیاز در هر بازی این تیم، برای دو مدعی اصلی اهمیت حیاتی پیدا کرده است و تیم ملی ایران به هیچ وجه نباید دست خالی از تاشکند برگردد و در شرایط متزلزل آماده مصاف با... کره شود.

منبع:ورزش سه