تاکتیکی که استقلال را زنده می‌کند

استقلال فاقد هافبک بازیساز است و علیرضا منصوریان تا به امروز نتوانسته بازیکنی را با این نقش در تیمش پدید آورد. بازیکنی همچون خودش در روزگار جوانی که رابط میان خط هافبک و خط حمله بود. بازیکنی که گاها به واسطه اشتهای بالایش در صف گلزنان هم قرار می‌گرفت. یک مثال دیگر؛ بازیکنی شبیه مجتبی. با علم به اینکه تیم منصوریان غالبا با چهار بازیکن در خط میانی آرایش داده شده این نیاز بیش از پیش احساس می‌شود. استقلالی برخوردار از یک بازیکن رونده در خط میانی...

یکی از دلایلی که موجب ناکامی‌های نسبی استقلال در سال‌های اخیر شده نداشتن بازیکنی محوری در خط میانی است. مهره‌ای که قابلیت برقراری ارتباط میان خط هافبک و مهاجمان را داشته و خود نیز از شم گلزنی بالا بهره مند باشد. سال‌ها این نقش در اختیار مجتبی جباری بود و شماره 8 سابق آبی‌ها که اکنون عضو باشگاه الاهلی قطر است، می‌توانست پل ارتباطی مطمئنی میان خط هافبک و مهاجمان باشد. جباری در فصول پایانی دوران حضورش در ترکیب استقلال گلزن هم شده بود و بارها دیدیم که جور مهاجمان را هم می‌کشید. پس از جباری استقلال هرگز نتوانست بازیکنی هم وزن او را بیابد که این وضعیت موجب شد استقلال هرگز در ردیف مدعیان قهرمانی سرسخت لیگ قرار نگیرد و جام‌های چشمگیری را از دست بدهد. بسیاری بر این باورند تا وقتی استقلال نتواند چنین مهره‌ای را پدید آورد رنگ قهرمانی را هم نخواهد دید! گرچه تیم‌هایی هم بوده‌اند که بدون در اختیار داشتن پلی‌میکرهای سرشناس قهرمان هم شده‌اند اما ظاهرا روح بازی استقلال با چنین بازیکنانی عجین است و تا وقتی یکی مثل جباری در ترکیب نباشد شاید کار برای رسیدن به جام سخت و دشوار باشد.

 پیش ترها نیز خود منصوریان چنین وظیفه‌ای را به دوش می‌کشید. او سال‌هایی که درترکیب استقلال بود می‌کوشید همین نقش را بازی کند. یعنی نقشی که بعدها جباری بازی کرد. منصوریان در این پست بازیکن قابل توجهی هم بود و همه خصوصیات یک پلی‌میکر را داشت و حتی درگلزنی نیز موفق بود که به واسطه آن نمایش‌های درخشان در تیم ملی هم بازی کرد و ایامی هم لژیونر بود. حال منصوریان در استقلال فقدان بازیکنی را احساس می‌کند که خود با خصوصیات فنی‌اش کاملا آشنا است و این سوال بی‌جواب مانده که سرمربی آبی‌ها به رغم آگاهی کافی از خصوصیات فنی چنین بازیکنانی چرا قادر به ساختن و یافتن بازیکنی با این ویژگی‌ها نیست.

حتی بختیار رحمانی که ظاهرا به همین منظور به استقلال آمده، تا به امروز نتوانسته بازیکن مفیدی باشد و امید‌ها را نا امید کرده است. گرچه گفته شده این بازیکن اخیرا رشد داشته‌ اما هنوز چیزی را در عمل ندیده ایم. شاید لازم باشد منصوریان برای داشتن چنین بازیکنی دست به روی دیگر مهره‌ها بگذارد.

بازیکنانی همچون فرشید اسماعیلی که البته جوان است و کم تجربه و حتی امید ابراهیمی که پیش‌ترها نیز در همین پست به بازی گرفته شده است اما به دلیل تمایل مربیان استقلال به فعالیت او در پست هافبک دفاعی از این پست فاصله گرفته است. البته نباید موفقیت یک تیم را صرفا به داشتن چنین بازیکنی محدود دانست. اگر می‌بینیم که پرسپولیس در صدر جدول قرار دارد این موقعیت وامدار برخورداری از بازیکنانی همچون امیری، مسلمان، عالیشاه و احمدزاده است؛ مردان ریزجثه‌ای که در جناحین به میدان می‌روند و لزوما در مرکز خط میانی قرار نمی‌گیرند.

استقلال اما درحال حاضر بازیکنی با این سطح آمادگی و مهارت را در اختیار ندارد. بنابر این می‌تواند راه ساده‌تری را انتخاب کند و این ماموریت را به بازیکنانی بسپارد که در نقاط مرکزی زمین بازی می‌کنند. سازمان تاکتیکی استقلال در سال‌های گذشته غالبا بر این الگو استوار بوده که بازیکنان کناری بیشتر اقدام به ارسال کنند که این شیوه موجب کاهش شعاع حرکتی آنها می‌شود در حالی که بازیکنان کناری پرسپولیس تنها به ارسال متمرکز نیستند و می‌بینیم که به واسطه برخورداری از تکنیک قابل قبول همواره از نفوذهای عمقی و بازیسازی غافل نیستند و به نوعی می‌توانند آن انتظاری که از یک پلی‌میکر حاضر در مرکز زمین می‌رود را از کناره‌های زمین به اجرا بگذارند.

منبع:ایران ورزشی