رفتم و برگشتم، پلاسکویی در کار نبود

مظاهری روز حادثه را هم اینطور روایت می‌کند: «پنجشنبه صبح برای انجام کاری باید به جمهوری می‌رفتم، از همین‌رو ساعت ٨ صبح جلوی پاساژ بودم تا از یکی از دوستانم مدارکی بگیرم. دود آتش را دیدم اما چون بارها شده بود که در طبقات بالایی پاساژ از این آتش‌سوزی‌های کوچک رخ داده و با کپسول آتش‌نشانی خاموش شده بود، تصور کردم این‌بار هم این اتفاق رخ داده است. بعد از انجام کارهایم ساعت ١١ صبح یکی از دوستان زنگ زد و گفت پلاسکو که نبودی؟ گفتم رفتم و برگشتم چطور مگه؟ گفت ساختمان فرو ریخت. اول باور نکردم و زنگ زدم مغازه کسی جواب نداد. به همین خاطر یکی از دوستانم به نام آقای شکوری که دو خیابان بالاتر مغازه داشت را گرفتم که گفت پلاسکویی وجود ندارد. بلافاصله خودم را جلوی ساختمان رساندم و دیدم که دیگر پلاسکویی نمانده است. وقتی این صحنه را دیدم، به معنای واقعی کلمه احساس تنهایی کردم.»

او درباره اتفاقات تلخ اخیر گفت: «اتفاق تلخ رخ‌داده برای ساختمان پلاسکو اصلا باورکردنی نبود و به جرأت می‌توانم بگویم تلخ‌ترین اتفاق عمرم بود. شاید الان حرف بزنم و از ناراحتی‌هایم بگویم همه تصور کنند به خاطر از دست‌دادن مال و اموالم باشد. مال و اموال را می‌خواهم چه کار وقتی از دوست و رفیق و همکار ٣٠ساله‌ام خبری ندارم و نمی‌دانم زنده است یا نه؟ مال‌واموال به چه دردی می‌خورد وقتی آتش‌نشانی که برای کمک به ما آمد و زیر آوار ماند و دیگر نمی‌تواند در مراسم عروسی‌اش درهفته آینده شرکت کند؟».

منبع:شهروند