ظلم بزرگ در حق لیگ یک/استدلال منافع شخصی در رابطه با سهیمه صعود

از هر کارشناس بی‌طرف و عاقلی که سوال شد، در هر نظر سنجی که برگزار شد، در هر نوشته و مقاله‌ای که در این زمینه نگاشته شد، یک نکته کاملا مشترک بود و آن اینکه سهیمه صعود دو تیم از لیگ 18 تیمی دسته اول به لیگ 16 تیمی برتر بسیار کم و ناعادلانست و باید در این زمینه تجدید نظر شود.

حتی مقامات سازمان لیگ هم بر این موضوع صحه گذاشته بودند و نتیجه‌گیری در این زمینه آنقدر روشن بود که از خیلی پیشتر از این، مصوبه افزایش سهمیه صعود لیگ یک را همه قطعی می‌دانستند و بحث در این مورد بر سر دیر اعلام شدن تصمیم افزایش صعود بود.

اما در پشت پرده خبرهای دیگری جریان داشت... مقامات اثر گذار در فدراسیون فوتبال اگر پای منافع خود را در میان ببینند این توانایی را دارند که در برابر همه استدلال‌های منطقی، نظرات کارشناسی شده و خواست قاطبه‌ی مردم، کوچکترین ارزش و احترامی قائل نشوند و بر اساس منافع به نوعی شخصی خود تصمیم را اتخاذ کنند...

مثل تصمیمی که بر پایه همان دو سهمیه صعود لیگ یک اتخاذ شده بود و آنقدر زشت و بی‌منطق بود که مدت‌ها پس از اخذ آن حتی جرات علنی اعلام کردن آن را نیز نداشتند!!

در نهایت در جایی که هیچکس انتظارش را نداشت یکی از مقامات نه چندان مرتبط سازمان لیگ از نهایی شدن این موضوع خبر می‌دهد و البته مقامات مرتبط از شرم این تصمیم خود، سکوت می‌کنند و یا خود را به ندانستن می‌زنند!!

وقتی دقیقا از ضعف مدیریت در فوتبال ایران حرف می‌زنیم فقط پرونده‌های محرومیت، کسر امتیاز، حذف‌های خارج از زمین و این گونه مسائل نیست بلکه تصمیمات زشت و غیر منطقی از این دست هم باید وجود داشته باشد تا فوتبال ایران علی‌رغم همه‌ی استعدادها و هزینه‌هایش همواره با سد مشکلات فکری و بی‌مدیریتی در حال پس دادن تاوان‌های سنگین باشد.

می‌توان اوج هنر مدیریت فوتبال کشور را در همین تصمیم دید که چگونه منافع افراد با نفوذ در فدراسیون فوتبال که در تیم‌های لیگ برتری صاحب کرسی هستند، می‌تواند بر منافع بخش کثیری از فوتبال کشور برتری داشته باشد و بنا به هیچ دلیل و منطقی اعلام کند که سهمیه صعود دو تیم از لیگ یک کافی است!!

همین امروز نیمی از تیم‌های لیگ یکی مثل همین مس کرمان، بادران، ملوان، نساجی، خونه به خونه، ماشین‌سازی و... از لحاظ امکاناتی و باشگاه‌داری خیلی بهتر از  بسیاری از تیم‌های لیگ برتری هستند اما ضابطه‌ی بد صعود و سقوط فوتبال ایران سبب شده است که حتی سطح لیگ برتر ایران نیز به درستی سیر صعودی نداشته باشد.

بیش از نیمی از مشکلات لیگ یک در کیفیت بد بازی‌ها و نتیجه‌گرایی، اتفاقات بد پشت پرده، ایجاد شبهه برای داوری‌ها و استرس زیاد این لیگ و خشونت بسیار بالای آن دقیقا به همین سهیمه کم صعود از لیگ یک برمی‌گردد که عملا جایی برای اتفاقات عاقلانه برای لیگ مهمی مثل دسته اول نمی‌گذارد و آن را در حد تبعیدگاه تعریف می‌کند.

انجام 34 بازی سنگین آن‌هم با گستره‌ی جغرافیایی لیگ یک فقط برای صعود دو تیم با کدام منطق قابل پذیرش است اصلا مشخص و واضح نیست.

اینکه در تمامی لیگ‌های معتبر دنیا تعداد تیم‌های لیگ برتر و یک با تعداد مساوی برگزار می‌شود و تعداد صعود و سقوط نیز همواره از عدد سه بیشتر است و بازی پلی‌آف نیز با ساز و کار مشخص و برابر بین این لیگ‌ها در جریان است، اصلا موضوع غیر قابل فهمی در فوتبال روز دنیا نیست و اینکه چرا مقامات تصمیم‌گیر فدراسیون در این زمینه خود را به ندانستن می‌زنند، تنها باید در بعد همان منافع شخصی آن را جستجو کرد.

از هر جهت که به تصمیم سهمیه‌ی صعود دو تیم به لیگ برتر نگاه می‌شود، بی‌منطقی این موضوع بیشتر در چشم می‌زند و این تصمیم ظلمی است که بر تمامی تیم‌های لیگ یکی وارد شده است... شاید بهتر باشد در این زمینه یک اتحادیه بین همه‌ی تیم‌های لیگ یکی ایجاد شود تا سرانجام به ظلم وارده به تیم‌های لیگ یک پایان داده شود در غیر این صورت روز به روز تبعیدگاه لیگ یک روزها و تصمیمات جهنمی‌تری را پشت سر خواهد گذاشت.