دو دهه حسرت آمریکای جنوبی؛ به وقت اروپا

بازی برزیل و بلژیک حکایت احساس و منطق و قصه بهره بردن از حداقل موقعیت‌ها و ناکامی در به ثمر رساندن شانس موفقیت بی‌شمار بود. آمارهایی که از دقت شوت‌های برزیلی نشان داده می‌شد زیر ۴۰‎ درصد بود. برزیلی‌ها حتی ‌وقتی شوت خوب می‌زدند با دروازه‌بانی بی نظیر چون تیبو کورتوا روبه‌رو می‌شدند. برزیل دچار همان مشکلی شد که آرژانتین و پرتغال هم با آن دست به گریبان بودند یعنی اتکای بیش از حد به ابرستاره تیم‌شان نیمار و این همان دردی بود که آرژانتین با مسی و پرتغال با رونالدو داشت. زوج هازارد و دی‌بروین از تک‌موقعیت‌شان بهره بردند اما زوج نیمار و کوتینیو بارها ناکام بودند. روند یک‌نواخت و ترکیب قابل پیش‌بینی برزیل در نیمه اول آنها را زمین‌گیر کرد و مشخص بود کاستا بسیار بهتر از ویلیان و روناتو آگوستو بهتر از پائولینیو بود و غیبت کاسمیرو و ناآمادگی مارسلو و صدمه‌دیدگی دنی آلوز برزیل را شکننده‌تر کرده بود.

بلژیکی‌ها چون فرانسوی‌ها نشان دادند تکیه بر غنای تکنیکی و ستاره‌های گران‌قیمت و عدم تاکتیک‌های گروهی تا چه حد برای قهرمان اسبق جام جهانی از آمریکای جنوبی گران تمام شده است. برزیلی‌ها و آرژانتینی‌ها و اروگوئه‌ای‌ها با عقب افتادن در بازی‌های‌‌شان مقابل فرانسه و بلژیک تنها دست به بازی احساسی بی‌منطق زدند و هر سه تیم به نوعی از یک ضعف یعنی دروازه‌بان رنج می‌بردند. حکایت سلسائو برزیلی هم چون آلبی‌سلسته آرژانتین تمام شد تا بار دیگر جام جهانی به قاره‌ای برسد که از آنجا فوتبال متولد شده و پیشرفته و منسجم می‌شود. شاید امریکای جنوبی باید به جست‌وجوی مربیان اروپایی برای پرورش نسل‌های آینده خود برود تا قبل از آن که حسرتش به دهه‌های بیشتری برسد.

پسران سرزمین تن‌تن از سد برزیلی‌ها گذشتند تا ماجراهای جدیدی را تجربه کنند و آوازه شیاطین سرخ اروپا در رده ملی را بیشتر کنند.

منبع: آی‌اسپورت