مسلمان یا جپاروف؟ مساله این است

پاسخ به این سوال که آیا بازیکنانی که انتخاب شده‌اند حق‌شان بوده یا نه، سخت است. انتخاب بازیکنان یعنی عملکرد یک سال فوتبال ایران. اینکه به طور تقريبي همه بازیکنان از پرسپولیس و استقلال بوده‌اند، نشان دهنده توجه رسانه‌ها و کارشناسان به این دو تیم است. شاید در ذوب‌آهن بازیکنی بوده که خوب بازی کرده اما دامنه تبلیغاتی درباره آن‌ها فعال نیست.

البته اتفاقات مثبتي نيز در اين مراسم رخ داد؛ به عنوان مثال وحيد اميري، مرد سال فوتبال ايران شد. امیری به لحاظ فنی چه در پرسپولیس، لیگ قهرمانان آسیا و چه جام جهانی 2018 روسیه خوب بود. این فوتبالیست به لحاظ رفتار ورزشی نيز جایگاه خوبی دارد و انتخابش به عنوان مرد سال فوتبال ایران را شایسته می‌دانم. در برخي سايت‌ها خواندم كه به انتخاب عليرضا بيرانوند اعتراض داشتند و معتقد بودند حسين حسيني عملكرد بهتري داشته است.

اعتقاد دارم علیرضا بیرانوند یک سر و گردن بالاتر از دروازه‌بان‌های دیگر بود؛ البته تاكيد مي‌كنم این دیدگاه من است و شاید کارشناسان دیگر نظر دیگری بدهند. او تجربه حضور در جام‌جهاني را نيز دارد و در بازي مقابل پرتغال و اسپانيا درخشان ظاهر شد.

شايد حسيني نيز عملكرد خوبي در ليگ داشته باشد اما من بازي بيرانوند را بيشتر مي‌پسندم و اعتقاد دارم بهتر از سايرين بود. در مجموع، انتخاب برترین‌ها به واقعیت نزدیک است، هر چند که اعتقاد دارم ملاحظاتی صورت گرفته است تا نفرات بین سرخابی‌ها تقسیم شود. شما بین برترین‌ها کمتر بازیکنی غیر از این دو تیم می‌بینید؛ در حالي‌كه به عنوان مثال ذوب‌آهن نيز مي‌توانست نماينده‌اي در بين برترين‌ها داشته باشد.

به هر حال اتفاقاتي رخ داد كه پرسپوليس و استقلال بيشترين نماينده را داشتند. در مورد ماجراي انتخاب سرور جپاروف به عنوان برترين هافبك ليگ نيز نظرات متفاوتي مطرح شده است. مي‌گفتند محسن مسلمان عملكرد بهتري داشته اما نبايد فراموش كرد كه ما باید بهترین پلی‌میکر را انتخاب کنیم.

بازیکنی که پاس گل می‌دهد نيز گزينه مناسبي براي انتخاب به عنوان برترين است اما چند سالی است که در فوتبال‌مان بازي‌ساز خوب نداریم. جپاروف بازیکن خوبی بود، اما در مورد مسلمان فاکتورهای دیگر نيز لازم بود. اگر من بودم، جای بازي‌ساز را خالی می‌گذاشتم و هيچ‌كدام از هافبك‌ها را به عنوان برترين انتخاب نمي‌كردم چون بازیکنی با فاکتورهایی که گفتم، نداریم.