تاکتیک روانی جدید مورینیو

سر و صداها و مصاحبه‌های او، پرده‌ای بزرگ از یک سریال تکراری را بر روی استیج نمایشگرهای ذهنی ما برد، همان همیشگی، ناله‌هایی از روی حق‌خواهی، فریادهای از اعماق مظلومیت تیم‌اش در برابر تمام دنیا، شمشیر کشیدن‌هایی برای «اگرنشد؛ گفته بودم» و «اگر شد شاهکار کردیم».

آری درست حدس می‌زنید، مردی که اولین جرقه‌های ترکیب علم روان‌شناسی با فوتبال مدرنیته اروپایی را زد، حالا امسال هم دوباره همان بازی تاج‌وتخت معروف خود را راه انداخته است.

فصل 14-2013، زمانی که با ضعیف‌ترین و مسن‌ترین کادر بازیکنان دوران حرفه‌ای خود در چلسی کار می‌کرد، با آنها مقابل قهرمان و نایب‌قهرمان لیگ دبل کرد و اگر «مایک دین» نبود به راحتی فاتح لیگ برتر انگلستان هم شده بود. آنها همان فصل تا نیمه‌نهایی لیگ قهرمانان هم پیش رفتند اما نکته مهم این ماجرا ادعای عجیب یک پروفسور انگلیسی بود، شخصی که با ارائه یک آمار تحقیقاتی، اعلام کرد که باشگاه چلسی بالغ بر 38 درصد بازی‌های خود در آن فصل را به لطف جنگ‌های روانی قبل و حین بازیِ ژوزه مورینیو، پیروز شده است.

آماری تکان‌دهنده و غیرقابل باور اما واقعی. آقای خاص در آن فصل با اعلام ترکیب پاری‌سن‌ژرمن قبل از بازی برگشت در استمفوردبریج، حسابی افکار لوران بلان را بر هم ریخت و تغییرات بلان در تیم‌اش، جرقه‌های آن باخت دراماتیک را فراهم آورد.

تابستان امسال نیز قضیه همان‌ست؛ جنگ‌های روانی. از ارثیه فوتبالی پپ تا طعنه به نقل‌وانتقالات لیورپول و مدعی اصلی نشان دادن آنها برای افزایش اهرم فشار بر روی کلوپ و تیم فوق‌العاده‌اش، از طعنه به دو سال بدون شکست بودن برابر لیورپول تا مدیرانی که برایش خرید نمی‌کنند.

او کاری کرده که امسال هیچ کارشناس بزرگی، یونایتد را حتی در حد دو شانس اول قهرمانی هم نمی‌بیند و این دقیقاً همان انتظاراتی‌ست که در دو فصل گذشته کمر مورینیو را شکست ولی ‌امسال با کارهای روانی آقای خاص، دیگر از آن خبری نیست و ژوزه مورینیو می‌داند اگر قهرمان بشود آن را شاهکار او قلمداد می‌کنند و اگر قهرمان نشود به سادگی با گفتن «گفته بودم که با شرایط موجود نمی‌توانیم» از هر جنجالی جلوگیری می‌کند.

پس امسال از آن فصل‌هایی‌ست که مورینیو باب میل‌اش پیش می‌رود. او به طور مداوم از نبود بازیکنان‌اش در هفته اول و قربانی شدن‌اش در جام‌جهانی می‌گفت اما روز سه‌شنبه تمامی بازیکنانی که در تعطیلات بودند به طور کامل به یونایتد بازگشتند و تنها 4 مصدوم این تیم یعنی رومرو، دالوت، والنسیا و ماتیچ هستند که در دسترس او قرار ندارند.

با این حال مورینیو امسال تمام فشارها را از دوش خود برداشته و بر دوش حریفان سرسخت خود یعنی کلوپ و گواردیولا انداخته است.

او فصل گذشته هر 19 تیم جزیره را حداقل یکبار شکست داد و نایب قهرمان لیگ ‌برتر و جام حذفی هم شد. امسال نیز موفق شده که شاکله تیم‌اش را حفظ کند، ضمن اینکه الکسیس سانچس نیز با تیم به هماهنگی قابل قبولی رسیده و چند بازیکن بسیار خوب را نیز به تیم اضافه کرده است.

در واقع بر خلاف آنچه آقای خاص به تصویر می‌کشد، اوضاع در اولدترافورد به هیچ عنوان فاجعه نیست. شاید اوضاع را نتوان عالی قلمداد کرد اما حداقل شرایط به اندازه‌ای خوب و روی ریل قرار دارد که هواداران تا این حد ناراحت نباشند.

فراموش نکنید که شاید امسال آخرین شانس مورینیو برای فتح لیگ جزیره با یونایتد باشد و شاید هم نه و مدیران کما فی‌السابق به او اعتماد کنند اما نگرانی اصلی هوادارانِ آقای خاص و منچستریونایتد، تکرار «سندرم فصل سوم» است، اما چند نکته در این بین از نظرها دور مانده:

اول اینکه مورینیو فصل بعد از «قهرمانی» دچار این سندرم می‌شود و او سال گذشته در یونایتد هیچ جامی را فتح نکرده است. دوم اینکه مورینیو در یونایتد بیش از 90 درصد بازیکنان و مدیران را برعکس رئال مادرید و چلسی در کنار و حامی خود می‌بیند.

و نکته سوم؛ مورینیو با تعویض کادر دستیاران‌اش و استفاده از دو دستیاری که بازیکن یونایتد بوده‌اند، تا حدود زیادی تازگی و جانی دیگر به تمرینات و اذهان بازیکنان بخشیده است و شاید امسال خبری از «سندرم فصل سوم» نباشد.

در پایان باید تا ماه مِی 2019 به انتظار نشست و دید که سکوی نخست ماراتن بزرگ لیگ برتر انگلستان را سرانجام چه کسی فتح خواهد کرد.

منبع:آی اسپورت