وقتی برانکو ایوانکوویچ در ابتدای فصل و بیتوجه به محرومیت نقل و انتقالاتی ادعای بزرگ دستیابی به سه جام را مطرح کرد، کسی آن را باور نکرد و البته کاملا عدم باور آنها با توجه به اینکه تیم از جذب بازیکن محروم بود و ۵ ستاره تیم نیز از زمان اعلام این محرومیت تا شروع فصل جدا شده بودند کاملا قابل توجیه بود.
برانکو با این امیدواری فصل را برای هوادارانی که طی دو فصل قبل با فراموشی روزهای تلخ و ناکامی، دو قهرمانی را جشن گرفته بودند، استارت زد.
آنها اما اکنون به فینال آسیا راه بافتهاند و شاید این موقعیت و مصائب آن را تنها هواداران پرسپولیس درک کنند. روزهایی که سرمربی تیم مجبور شده بود با کمبود بازیکن در برخی دیدارها به میدان بروند و رفته رفته با فشار بازیها و مصدومیت و محرومیتها شرایط را سخت و سختتر کرد. برانکو و تیمش اما تمام معادلات را برای ناکامی قابل پیش بینی برای آنها را برهم زدند و اکنون در فینال آسیا حضور دارند.
فردا برای سرخها روز خاصی خواهد بود، روزی که برای اولین بار به فینال آسیا راه بافتهاند و روزی که علیرغم شکست در بازی رفت کمتر هواداری است که این ماجرا را پایان یافته بداند و امیدواری در بین تمام آنها برای جبران شکست دو گله در ژاپن موج میزند.
برای اینکه بدانیم آنها چه مسیر سختی را دارند شاید نگاهی به این تصویر تلخ کافی باشد. برانکو که برای چینش ۱۱ نفره تیمش در حساسترین بازی فصل نیز با مشکل و دغدغه همراه است اما رویای بزرگی برای هواداران تیمش در نظر دارد و این را کسانی که هر روز با او در ارتباط هستند کاملا متوجه میشوند، حرکات او روزهای پیش از بازی و صحبتهایش کاملا شبیه روزهایی است که او و تیمش به نتیجه دلخواه دست یافتهاند.
کاپیتان دوم تیمش اینچنین در روز قبل از فینال جای خود را با عصایی که ماحصل روزهای کمبود بازیکن و بازیهای پرفشار است در جایی قرار داده که شاید میتوانست با حضورش یکی از دغدغههای پستی که متعلق به سمت راست و اکنون با بکارگیری شجاع خلیل زاده پر کرده، پر کند.
سیامک نعمتی با محرومیتی که نصیبش شده تنها برای اینکه حریف تمرینی در زمین کافی باشد در آزادی حاضر میشود و امید عالیشاه با مچ ورم کرده و لباس شخصی برای دقایقی در کنار زمین حاضر میشود. آنها قهرمان هم نشوند که با این روحیه و جاهطلبی که از آنها مشاهده میشود دور از انتظار است، قهرمان هواداران لقب گرفتهاند.