نگاه کاسبکارانه به فوتبال؛ باخت بی‌باخت!

به گزارش «دی اسپورت»؛هواداران تیم پرسپولیس پس از شانزده هفته در اهواز اولین شکست فصل را در مقابل تیم شایسته فولاد متحمل شدند.

 بعد از پایان بازی فضای شبکه های اجتماعی تحت تاثیر کانال ها و پیج های هواداری پر شد از حمله به داوری ،مسولین فدراسیون ،وزیر ورزش و.. در این فضای متشنج کسی از موفقیت تاکتیکی قطبی یا آماده نبودن بعضی از مهره های پرسپولیس حرفی نمی زد .تمام اشتباهات در زمین مختص داور بود و بازیکنان در زمین هم حق دارند یقه ی داور را بگیرند و سرش فریاد بزنند.

این نگاه کاسب کارانه به داوری در زمین مسابقه تبدیل به یک ضد فرهنگ رایج در فوتبال ما شده است.بازیکنان و مربیان و حتی مدیران تیم ها قبل از مسابقه سعی می کنند با مصاحبه ها و بیانیه ها ،و در طول مسابقه با اعتراض های پی در پی خود داور را تحت فشار قرار دهند. اگر موفق شدند اشتباهات داوری جزئی از فوتبال است و اگر شکست خوردند داور سر تیمشان را بریده است.

این مسیرحق به جانب جدید هواداری ،که تیم های پر طرفدار در پیش گرفته اند، بر این فرض استوار است که پیروزی ها ی تیمشان حاصل دست رنج به حق خودشان و شکست هایشان حاصل حق خوری های بیرون زمین است .همین قدر مضحک.یک روز هواداران آبی از دست های پشت پرده می نالند، یک روز تراکتور بیانیه میدهد، یک هفته امیر قلعه نویی سکوت پر درد پیشه می کند و حالا هم پرسپولیسی ها.سوال مهم این است که شکست کجای هواداری مان از فوتبال تعریف شده است؟

به نظر از اصول اولیه ی هواداری فوتبال شیوه برخورد با شکست و پیروزی است.در یک دوره لیگ برتر ایران هر تیم ۳۰ بازی برگزار خواهد کرد که پکیجی از موفقیت و شکست ، اشتباهات داوری به سود و زیان هر تیم ،شرایط جوی متفاوت و رفت و آمد ستاره های تیم ها خواهد بود .نمی توان فقط بخشی از این کل را انتخاب کرد ولی ظاهرا برای هوادار نسل جدید فوتبال صبوری و متانت در زمان شکست و فروتنی در هنگام پیروزی معنی ندارد.

در هنگام موفقیت سرمست و متکبر شبیه کارگردان جوان جشنواره امسال سیمرغ را هم دوست نداریم و در هنگام شکست به جای پذیرفتن توفیق های فنی رقیبمان همه ی دنیا را مقصر می دانیم که ما را دوست ندارند.کاش در فوتبال هم یک علی نصیریان داشتیم که درس فروتنی در عین سخت کوشی و تداوم ، و احترام به رقیب ۷۰ سال عقب تر از خود را یادمان میداد.

احسان صدری