پژمان نوری کفش ها را آویخت

سامسون در قاب فوتبال
پژمان نوری شاید تنها ستاره فوتبال انزلی بعد از مرگ سیروس قایقران باشد که با هویت کاملا مستقل از قایقران در خط هافبک این تیم بازی کرد، به محبوبیت رسید و بازوبند کاپیتانی را هم به بازو بست. او با وجود داشتن موهای فر مثل سیروس و بازی در پست اسطوره انزلی ها اما تفاوت زیادی داشت و شاید به همین خاطر بود که موهایش را بلند کرد. زمانی که خیلی این چیزها هنوز در فوتبال ایران مد نبود ،به موهای بلند ش گیر دادند اما او مثل سامسون انگار تمام قدرت و جادویش در موهای فری و جذابش بود؛ موهایش را نزد و حتی در یک زمان مثل دکترحشمت، یارغار میرزاکوچک ریش هایش را بلند کرد.

  او شماره 8 ملوان را پوشید، سرعت و تکنیک داشت و شوت های فوق العاده ای با پای چپ می زد. او برخلاف سیروس در نقش یک یاغی هم ظاهر شد و در لیگ سوم به تیم پگاه در رشت پیوست. یک انتقال که گفته می شد با یک قرارداد خوب مالی انجام شده است. روزی که پگاه در ورزشگاه آزادی و در اولین مسابقه لیگ با 8 گل مغلوب پرسپولیس شد او ستاره تیمش بود و یک گل هم زد تا چشم پرسپولیسی ها را بگیرد و دو سال بعد لباس شماره 18 این تیم را به تن کرد. از آن بازیکن هایی بود که علی پروین می گفت دو تا شُش دارند. او در پرسپولیس آشفته راینر سوبل هم بازی های بدی انجام نداد اما با آمدن آری هان شکوفا شد و  فصل بعد از آن ستاره تیمی شد که با کمترین امکانات و بازیکن زیباترین بازی ها را انجام می داد. پژمان در لیگ ششم و در تیم مصطفی دنیزلی در دفاع چپ، هافبک وسط و دفاع وسط بازی کرد و یکی از بهترین های این تیم بود. بازیکنی که سبک بازی اش هم مربیان و هم هواداران را کاملا راضی کرد. یک بازیکن با قدرت بدنی بالا، دونده و جنگجو، تکنیکی ، شوتزن و البته فداکار در بازی گروهی و ساختار تیمی.

اوج بازی های او با لباس پرسپولیس اما در لیگ هفتم رقم خورد. او نه تنها محبوب پروین، آری هان و دنیزلی بود، در تیم قطبی هم مهره ای کلیدی لقب گرفت و در نهایت هم جام قهرمانی را بالای سر برد و دوباره به انزلی بازگشت جایی که همیشه در انتظارش بودند.

پژمان نوری آنقدر کم افت و مداوم روی فرم بود که سری هم به امارات بزند. ملوان، استقلال تهران، ملوان، خونه به خونه و بازهم ملوان. هرکجا رفت ، از بزرگترین تیم رقیب در رشت تا امارات و تیم های پایتخت؛ بازهم به انزلی بازگشت و در انزلی از فوتبال خداحافظی کرد.

او در هجده سال حضورش در فوتبال ایران یکی از بازیکنانی بود که کمترین افت و نوسان و البته حاشیه را داشت. کمتر مصاحبه یا حرکت جنجالی را از او به یاد داریم و اگر اتفاقی هم بوده ، بازی های خوب و شخصیت محجوبش باعث شده که کسی تمایلی ندارد آن ها را به خاطر بیاورد.

پژمان نوری بعد از خداحافظی مثل دوست صمیمی و همبازی سابقش ، تمام تمرکزش روی مربیگری خواهد بود.